BENCİLLİK HASTALIĞI

E-Posta Gönder

Bencillik denen hastalık “sadece kendini düşünmek ve sadece kendine istemek” şeklinde tarif edilebilir… İnsan fıtratının sapma hali olan bu hastalığın tedavisi oldukça zordur… Kur’an birçok ayette insanın bencillik hastalığına tutulmaması için ikazlarda bulunur… Hz. Peygamberin; “kendi için istediği hayrı mümin kardeşi için de istemedikçe kişi mümin sayılmaz” sözü tam da bu hastalığın tedavisini anlatmaktadır…

Kur’an’ın zekât, sadaka, infak gibi emir ve tavsiyeleri insanın bencilleşmemesi içindir… Bencilliğin sirayet ettiği toplumu haset hastalığı istila eder… Günahlar birbirine bir zincirin halkaları gibi bağlıdır… Bir günah büyüdüğünde öbür günahı doğurmaktadır… Onun için temel bazı günahları tedavi etmemiz gerekmektedir… Kur’an münafıkları dolayısı ile günahkârları “kalplerinde hastalık vardır” ayeti ile hasta olarak nitelemektedir…

Kur’an bencillik hastalığının ilk örneği olarak şeytanı gösterir… Ardından insanlık tarihinde bencilliğin mümessili olan Kabil’den bahseder… Ben ile başlayan bencilik hastalığı “sadece ben, sadece bana, hep bana” şeklinde ilerler ve kişiyi insanlık sınırının dışına çıkarır…

Bencillik başkasının hukukuna tecavüz ettirmeye başladığı zaman tehlikeli boyuta ulaşmış demektir… Bencilliğin en üst katı “her şey benim hakkımdır, istediğime ulaşmak için her yol mubahtır” anlayışıdır… Artık bu noktaya gelen kişinin veya grubun tedavisi etkisiz ve yetkisiz hale getirilmesinden başka bir şey değildir…

Bu tür manevi hastalıklar küçük boyutta iken tedavi edilmediğinde büyür ve önü alınmaz hale gelir… Dini eğitimin hakkı ile verildiği bir toplumda bu hastalıklar yok olmasa da ileri boyutta olmaz…

Tüm azgınların, tüm zalimlerin, tüm günahların temelinde bu hastalık yatmaktadır… Kendi egemenliği için İsrail Oğullarının çocuklarını kesen Firavun’un, kız çocuklarını diri diri toprağa gömen müşriklerin temel hastalıkları bencillik idi…

Fedakârlık bu hastalığın panzehiridir… Eğer kişi fedakâr olmayı bilir ve bu yolda ilerlerse bu hastalık kendisine bulaşma imkânı bulamayacaktır… Hayatlarını hiçe sayan Peygamberlerin, sahabelerin, şehitlerin fedakârlığı tartışılmazdır… Dikkat edin tarih bencilleri değil fedakârlığı bayraklaştırır…

Fedakarlığın örnekleri saymakla bitmez… Ateşe atılan Hz. İbrahim, yurdunu terk eden Hz. Musa, Hz. Muhammed, sarayı değil Allah’ı tercih eden Hz. Asiye, Ashab-ı Kehf; Yasir ailesi vs. daha nice örnekler fedakârlığın numunelerdir…

Çocuklarımıza günlük hayatımızda fedakârlık örneklerini, fedakârlık hikayelerini anlattığımızda evimize bencillik hastalığının girmesini önlemiş olacağız… Ana babası yaşlandığında onlara bakan, fakirlerin ihtiyacına koşan, yetimin yardımında bulunan, mazlumun yanında duran,

Kendi aleyhinde bile olsa hakkı söylemekten çekinmeyen, sevdiği şeylerden infak eden, Müslüman kardeşinin sıkıntılarını gideren, komşusu aç iken tok yatmayan, bir mazlumun feryadını işittiğinde yerinde duramayan ve tüm bunları ilahi rıza doğrultusunda yapan kişi fedakârlık mertebesine ermiştir ki bunun adı Kur’an’da ihsandır…

Muhsin olana müflis şeytan ne yapabilir ki? ”Şeytan muhlis kullarıma yani fedakâr kullarıma, benciliği bir kenara bırakmış, hakkın rızası için halkın hizmetine adanmış kullarıma hiçbir olumsuz etkide bulunamaz” diyen rabbimizdir…

Fedakârlık deyip geçmeyin… Fedakarlık, şeytanın delip geçemediği bir takva zırhıdır… Kulluğun süsü ve özüdür… Kendi rahatını, kendi geleceğini, kendi arzularını ertelemek demektir… “Sevdam cennete kalsın” demenin ödülünü sadece rabbimiz takdir eder…

Rabbimizin Allah ve resul sevgisini her şeyin üstünde tutması, cennet karşılığında canlar, mallar pahasına mümin kulları ile ticaret sözleşmesi imzalaması fedakârlığı yani muhsinliği yerleştirmek için değil mi?

Allah’ın emir ve yasaklarına uyan, beş vakit namazlarını kılan, oruç tutan, infak eden, zekât veren, cihad eden, kendisi muhtaç olduğu halde başkalarının ihtiyacını gideren, üzüntüsünü, acısını içine akıtıp nankörlük pahasına dahi olsa ihsan yani fedakârlık yolundan dönmeyen kul Allah’ın özel kulu değil de nedir?

İhlasın olmadığı kullukta ihsanı beklemek doğru değildir… Onun için rabbimiz önce ihlası, katışıksız imanı yerleştirir sonra da ihsan yolunda kullarını eğitir… İman tohumunun yeşerdiği müminde ihsan meyvesi devşirilir… İman tohumunun yeşermediği kişilikler bir bir yere serilir…

Unutmayın! Bencillik şeytanı yakan afettir… Bu hastalığın sonu felakettir…

06. 08. 2016