Amûd Sineması Yangını (Şewata Sînema Amûdê)
Amûd Sineması Yangını (Şewata Sînema Amûdê )
Suriye’nin Kamışlı’ya bağlı Amûd nahiyesinde açmışım gözlerimi dünyaya, açmamış olaydım. Ailenin tek ve üstelik kız çocuğu olmam, Amûd toplumunda anne ve babamın üzerlerine dedikodulardan kara bulutlar oluşturmuş onlar için hep problem teşkil etmişimdir.
Anneme göre, babam; bir erkek evlat için her an yeniden evlenebilir evimize yeni bir kuma getirebilir. Sürekli bu korkuyla yaşayan annemin korkulu rüyalarının altında ki tek sebep kız olarak dünyaya gelmem olmuştur. Elimde olsaydı erkek olarak gelmek isterdim. Ama bu isteğimi de dile getirince Annem:
— Allah öyle dilemişse bir bildiği vardır. Onun işine karışmak olmaz” der ve bir daha böyle kötü düşünceleri aklıma takmamamı öğütlerdi.
Babamın beni kucağına alıp çarşı pazara götürmesi Amûd’ta kıyametin kopmasına yetmiş artmıştı da. Bir erkek adam nasıl çocuğunu kucağına alabiliyor. Hele bunun bir kız çocuğu olması durumu daha da vahim kılıyordu. Ama kimse bu durumu babama açmaya, bunun için babama bulaşmaya cesaret edemiyordu. Babam, belde’de adı ve lakabıyla meşhur “Mihemmed Seîd Ağayê Dekorî`” idi. Hatta yaşlı bir dedenin babama şunu söylediğine şahit oluyorum:”
— Mihemmed bak kaç yıl geçti. O kadından bu kızcağızdan başka çocuğunda olmadı. Senin bir erkek evlat sahibi olman gerekir. Niye tekrar evlenmiyorsun? ” dediğinde. Bereket versin adamı yaşı kurtardı. Ama gene de babam çok sert tepki gösterdi ve beni işaret ederekten:
— Zeynep, benim erkek evladım olarak yetmez mi? ” adam söylediğine bin pişman olmuştu. Hele babamın beni erkek evladı olarak görmesi ve göstermesi ona karşı olan sevgimi daha da bir artırdı. Bu sevincimi anlatacak kelime bulamıyordum. O gün kesin olarak inandım ki babam ikinci kez evlenmeyecekti. Ama bunu anneme anlatmak ve kabul ettirmek imkânsızdı. O günden sonra bu konuyu babama bir daha kimse açmaya cesaret etmedi. Konu benim kafamda bir daha açılmamak üzere ebediyen kapandı.
Babam çok farklı biriydi. Beldenin tek Jeep’i, tek radyosu babama aitti. Bu yüzden akşamları konu komşu haberleri dinlemek için evimizde toplanıyorlardı. Dedem onlara acı kahve ikramında bulunurdu. Belde de dedelerinden şeyhlik unvanı miras kalan kimselerde vardı. Damda ki radyomuza ait antene “Şeytanın kulakları” benzetmesini yaparak ailemiz aleyhinde çok kötü konuşuyor dedikodu yayıyorlardı.
Ancak, 1960’ın başında kızışan Cezayir Kurtuluş Savaşı ve 27 Mayıs sabahı Türkiye’de yapılan askeri darbe bu kötü propaganda rüzgârının yönünü ters yüz etti. Türkiye ve Cezayir’den haberdar olmak isteyen bu kişiler de artık evimizin yolunu öğrenmiş olup, dedikodularına son vermişlerdi. Aynı haberi arka arkaya Türkçe, İngilizce, Arapça ve Kürtçe dillerinden dinliyor dinliyor bıkmıyorlardı. Radyo babamın her şeyiydi babam radyosuz yapamıyordu. Bazen yeniden evlenmemesini bu radyoya bağlıyordum. İçim içim radyoya teşekkür ederek bozulmaması için dualar ediyordum. Babamın okuma yazması yoktu ama kaçaklılıkla uğraştığı için sınır boyu mayın tarlalarının haritalarını, geçiş noktalarını, Arapçadan başka Kürtçe ve Türkçe dillerini iyi öğrenmişti. Bazen İngilizce haberler çıkınca keşke İngilizce de bilseydim diye hayıflanıyordu.
Belde de babamın tekrar evlenebilir olma ihtimali yüzünden, istisnasız gittiğim tüm komşu ve civar evlerde: Genç kızların kendi aralarındaki konuşmalarından anlıyordum ki; Babam herkesin gönlünde taht kurmuş, “Rüyalarının biricik kahramanıymış” Hala da babamı anlamış değilim o kadar çok tahtı başkalarına dağıtacağına niye bir tanesini bizim evde bırakmamıştı. Bende taht üzerinde yatmayı hep düşlemişimdir. Ancak, babam keçe üzerinde yatmayı çok seviyordu. Babamın kucağında yata yata işte bende keçede yatmaya alışmıştım…
***
1960 yılında on iki yaşıma girmiştim. Annem kumasız rüya görmemesine rağmen babam hala evlenmiş değildi. Bu sabah babam, elimden tutarak beni okula doğru sürükleyince çok korkmuştum, aşı yapacaklar diye. Ama ortalıkta ne hemşire ne de doktor vardı. Apar topar okula getirilişime bir anlam veremiyordum. Ta ki öğretmen adımı deftere yazıp babamı tebrik edinceye kadar. Babam beni okula yazdırmıştı. Bu Amûd’ta ikinci kıyamet demekti. Ben okulun ilk ve tek kız öğrencisi olmuştum. Bu yüzden olacak ki öğretmenim:
— Zeynep sen tarihe geçeceksin. Diyordu.
Bir türlü bunun ne anlama geldiğini çözemiyordum. Anlamadığım bu cümle kafamı sürekli meşgul ediyordu. Bunu öğrenmek için birilerine sormaya da cesaret edemiyordum. Bu yüzden o “tarih” denen şeyi öğrenmek için sürekli kitap okuyor ve büyümek için sabırsızlanıyordum.
Okuldan eve dönünce yol boyu; kadın, erkek, genç, yaşlı beni parmakla birbirlerine gösteriyorlardı. Okula gidiyorum diye. Kendi aralarında sessizce sürekli bir şeyler konuşuyorlardı. Daha önce yanımda çekinmeden babam hakkında hayallerini birbirine anlatan genç kızlar artık yanımda konuşmuyorlardı. Konuşunca da ben duymayayım, anlamayayım diye ya küçük harflerle ya da şifreli konuşuyorlardı.
***
Evimizin yakınında boş alanda bir hareketlilik olduğunu görünce o tarafa koşuyorum. Kağnı arabalarıyla gelen taşlara yanı sıra bir sürü kişi yaptıkları çamuru tahtadan kerpiç kalıplarına döküyorlar. Şeyh Bekir amcanın yanına yaklaşarak. Ne yaptıklarını soruyorum. Bir sinema inşa edeceklerini söylüyorlar. Sinema kelimesini ilk kez duyuyorum. Ve unutmamak için içimden sürekli tekrar ediyorum. Sinema, sinema, sinema, sinema...
— Nasıl bir şey bu dediğiniz sinema? Diye soruyorum.
— Senin babanın radyosu gibi ama bunda hem insanların seslerini hem de kendilerini göreceksin. Hata denizler, dağlar, hayvanlar aklına ne gelirse her şeyi görebilirsin.
— Rüyada gördüğümüz gibi mi yani?
— Evet, aynen öyle
— Gözümüz açık mı yoksa kapalı mı olacak?
— Gözün açık ve uyanık beni gördüğün gibi onları da aha bu inşa ettiğimiz duvardan göreceksin. Oradan uzaklaşırken işçiler ustalarına:
— Bu kocaman kız olmuş hala kendini çocuk sanıyor. Utanmadan gelip erkeklerle konuşuyor. Babasını uyarmak gerekir. Kızlarımıza kötü örnek oluyor. Bir diğeri:
— Sakın babası bu söylediklerini duymasın. O bunu erkek çocuğu olarak görüyor ve erkek gibi davranmasını istiyor.
***
Birkaç gün sonra babamın oturma odasından bir kaç kat daha büyük bir oda yaptılar. Kocaman duvarları vardı. İç zeminine kerpiçlerden basamaklar yaptılar. İnsanlar oralara oturup karşıdaki duvarı seyredeceklermiş. Hemen duvarın arkasına geçip bakıyorum. Hiçbir şey yok bildiğimiz duvar işte. Evimizin duvarından bir farkı yok. Sadece kireçle beyaza badana etmişler o kadar. Demek işin sırrı kireçte…
Eve gider gitmez babama bizim evin duvarlarını da kireçle badana etmesini istiyorum. Babam bu isteğime bir anlam veremiyor ama ertesi gün elinde bir kova kireçle eve geliyor. Ben ve annem duvarları süpürgelerle badana yapmaya çalışıyoruz. Komşu kadınlarda yardıma gelince işi erkenden bitirdik. Akşam yatağa girer girmez gözlerimi badanalı duvara diktim. Duvardan ne kuşlar, ne denizler nede insanlar gözüküverdi. Sadece hızlı hızlı yürüyen hamam böcekleri ve birkaç kertenkeleden başka hiçbir şey göremeden uyuya kalıyorum.
Sinema inşaatı henüz bitmiş, içerisi güzelce boyanmıştı. Belde de hemen herkes meraktan gelip sinemanın içini gezip dolaşıyordu. İçeriye giren herkesi taze bir boya ve vernik kokusu karşılıyordu. Şeyh Bekir Amca, gururla sinema hakkında bilgiler veriyor herkesle ayrı ayrı ilgileniyor. Sinemanın ilk perdesini 13 Kasım 1960 Pazar günü açacağını duyuruyordu.
Sabah okula gittiğimizde, öğretmenlerimizden büyük bir müjde alıyoruz. Sinemanın ilk perdesi biz öğrenciler için bedava açılacaktı. Zira öğretmenlerimiz sinemayı bir günlüğüne kiralamışlardı. Kira masraflarının çoğunu öğretmenlerimiz karşılarken geri kalan cüzi bir kısmını da resmi kurumlarca karşılanmıştı. Sinema da Cezayir bağımsızlık mücadelesini anlatan bir film izleyeceğiz. Filimden önce Fransa’yı protesto eden bir yürüyüş yaptık. Cezayir’e gönderilmek üzere kasabada yardımlar topladık. Kısaca bedava film seyretmeyi bir nevi hak etmiş olduk. Ancak, bu çalışmalarımız resmi kurumların hiç hoşuna gitmemiş olacak ki sinemaya kendi çocuklarını göndermeyeceklerini duyurup apar topar çocuklarını eve çağırdılar. Sinemanın güvenliği içinde bir manga asker gönderdiler. Bu güvenlikten ziyade halka gözdağı vermek içindi.
Yavaş yavaş guruplar halinde sinema yoluna koyulduk. Yol kenarında bizi yaşlılar imrenerek seyrediyordular. Kimi yaşlılar:
— Bu sinema çocuklarımızı zehirleyecek, sinemanın açılması hiç iyi olmadı. Diye konuşmalarına yol boyunca şahit oluyorum. Yaşlılarımızın doğru söylemiş olabileceklerini düşünerek sinemada zehirlenmemek için asla bir şey yememeye, içmemeye karar veriyorum.
Sinema tıka basa dolmuştu. Hata dışarıda kalan kimi çocukları içeri almak için bizimle beraber içeri giren öğretmenlerimiz dışarı çıkmak zorunda kaldılar. Zira adım atacak yer kalmamıştı. İğne atsan yere düşmezdi. Ben her zaman ki gibi yine erkek elbiselerimi giymiştim. Sinemaya gelen tek kız öğrenciydim. Ama yakın arkadaşlarım dışında herkes beni erkek olarak biliyordu. Zaten babamda beni oğlum diye çağırıyordu.
Işıklar söndürüldü. Film başlayınca sesler aniden bıçak gibi kesildi. Ancak, içeriye giren polisler gizlenerek sinemaya giren üst tabakadakilerin çocuklarını tek tek avlayarak dışarı çakardılar. Ardından gösterim kaldığı yerden devam etti. O bembeyaz duvarda denizler, yeşillikler, ormanlar ve Cezayirli öğrencilerin hayatları gösterildi. Evet dedikleri kadar varmış duvarda her şey çıkıyordu hem de çocuklar çok güzel konuşuyorlardı. Kendilerine destek vermemiz için biz kardeşlerinden yardım istiyorlardı.
Hemen ardından Fransa’nın yaptığı katliamlar gösterilmeye başladı. Fransız askerlerden kaçan iki küçük çocuğun ormanda saklanmaları ve ha yakalandı ha yakalanacak diye yüreklerimiz ağızlarımızdaydı. Hepimiz heyecandan tir tir titriyorduk. Çocukları yakalamayan işgalci askerlerden biri cebinden çakmağı çıkarıp ormanın çalılıklarını ateşe vermeye başlayınca, ormanın çalılıkları çayır cayır yanmaya başladı. Çalılıklar içinde ki iki çocuğu düşününce gözyaşlarımız sel olup ormana doğru aktı. Alevler o kadar yükseldi ki dumanlar sinemanın tüm içini kapladı. Ateşin sıcaklığını çok yakınımızda hissetmeye başladık. Sinema perdesini artık dumandan zar zor seçilebiliyordu. En son dumanlar arasından ormandaki çocukların ellerini havaya kaldırıp yavaş yavaş dışarı çıkıp teslim olmaları çığlıklarımızı sinema duvarlarını sarsıyor. Çocuklar dumandan öksürdükçe nerdeyse sinemadakilerin tümü de onlarla beraber öksürüyordu. Evet, bende duman kokusunu boğazımda hissediyor, gözlerimiz yaşarıyor. Öksürüyorum. Bu gerçek bir kardeşlikti ki onların acısını birebir hissediyor, yaşıyorduk.
Dumandan artık sinema perdesi gözükmüyordu. Sağa sola bakıyorum herkes bayılmış gibi üst üste yığılmıştı. İçerde çıt yoktu. Birden beynimde şimşekler çakıyor. Yaşlıların dediği gibi yoksa bizi zehirliyorlar mıydı? Kalkıyorum yerimden ancak dumandan kapıyı bile seçemiyorum. Benden başka ayakta kimse yok herkes üst üste yığılıp kalmış. Her taraftan alevler yükseliyor. Kendi kendime bu bir rüya mı derken. Babamın hiddetli ve gür sesini işitiyorum.
— Açın kapıyı açın! Kapıdaki askerler içeriye girmenin çok tehlikeli olduğunu gerekçe göstererek kapıyı açmamakta direniyorlar. Kapıya doğru bir şarjör boşaltan babamın tabancasının sesini duyuyorum. Askeri mi vurdu yoksa kapı anahtarını kırmak için mi ateş etti onu tam bilemiyorum sadece silah sesinden sonra kapının açıldığını ve babamın sesi daha bir yakından duyuyorum. Ayaklarımın hemen dibinde sinema sahibinin oğlu yığılıp kalmış. Ve birden babamın o gür sesi:
— Siz Nemrut musunuz ki! Amûd’un tüm erkek çocukları diri diri yakmaya çalışıyorsunuz. Yakılmalarına göz yumuyorsunuz. Annem, babamın fistanından yakalamış bırakmıyor. Onu dışarıya doğru çekmeye çalışıyor.
— Gitme ağam gitme, Vallahi de billahi de senin oğlun evde, sinemada değil. Annem, yalan söyleyerek babamın sinemaya girmesine engellemeye çalışıyordu. Babam:
— Bırak eteklerimi be kadın, içerdeki çocukların tümü ciğerimin birer parçası. Sen bunu hala öğrenemedin mi? Annem sıkı sıkıya tutuğu fistanı bırakmaya asla niyetli değildi. Ve babam annemin pençesinden kurtulmak için ilk tokadını yapıştırmak zorunda kaldı. Annem sendelendi duvarın kenarına çöktü. Babam beyaz fistanı ile bir melek gibi içeri giriverdi.
— Canım oğlum diyerek ilk önce beni kucaklıyor. Babam ne zaman bana oğlum dese göz pınarlarımdan yaşlar boşanır. Bu seferde öyle oldu. Beni iyice kucaklayıp yanaklarımdan öptükten sonra kerpiç oturağa geri bırakıyor. Hemen yanı başımda çok kötü öksüren iki çocuğu kucağına alarak dışarı çıkıyor. Ve çok hızlı bir şekilde tekrar geri dönerek kucağına iki üç öğrenci alıp dışarı çıkarıyor, bunu onlarca kez tekrarlıyor. Ben bunları izlerken meseleyi yeni yeni kavrıyorum. Sinema alev alev yanıyor. Bunun farkına varınca da adeta donup kalıyorum. Babamı şaşkın bir şekilde ve hayranlıkla seyrediyordum.
Artık tavanın girişlerini oluşturan kavak ağaçları iyice alev almış, tavandan yer yer toprak ve taşlar dökülmeye başlamıştı. Babam yine kucağında iki öğrenci ile kapıya doğru hızlı hızlı adımlarla yürüyor. Beyaz fistanında alevlerde epey yol almıştı. Birden tavan üzerlerine çöküyor. O ve kucağındaki iki öğrenci alevlerin altında kalıyorlar.
— Babaaaa! Diye öyle bir çığlık koparıyorum ki. İnsanlar artık tavanı gökyüzü olan sinemanın içine hücum etmeye başlıyorlar. Birisi beni sandalyeden kaptığı gibi dışarı çıkarıyor. Beni dışarıda müsait bir yere bıraktıktan sonra sinema enkazına geri dönüyor. Annem, duvar kenarına çökmüş babam ve bana ağıtlar yakıyor. Ona ne kadar seslendimse de beni duymuyor. Yüzünü tırmalıyor saçını başını yoluyor. Yangına kovalarla su taşıyanlar suratlarını tırmalayanlar bağırıp çağıranlar dövünenler. Ya Rab ortalık bir mahşer günü.
Kurtarılanlar sağlık ocağına götürülüyor. Benim pek bir şeyim olmadığı için kimse benimle ilgilenmiyor. Ortalıkta hayalet gibi dolaşıp duruyorum. Enkazdan çıkarılan öğrenciler birer kömür parçası hiçbiri teşhis edilemiyor. Sadece büyüklüğünden dolayı babamın kömürleşen bedeni ayırt edilebiliyor. Diğerleri hepsi aynı kömürleşen 283 öğrenci, sevinemiyorum kurtulduğuma. Babam kucağındaki kömürleşen iki çocukla beraber gömülüyor. Annem hala şokta, bana ve babama ağıtlar yakıyor. Annem aklını mı kaçırdı ne artık beni tanımıyor. Beni de ölmüş zannediyor.
Cesetler birer ikişer gömülüyor. Hangi mezar kimindir belli değil. Herkes her mezara ağıt yakıyor. Bir babamın mezarı beli. Annem diğer insanlara göre şanslı ağladığı mezarın en azından kesin olarak kime ait olduğunu biliyor. Bir günde eşraf çocukları hariç Amûd’un bütün erkek çocukları bir sinemada yakılıyor. Ben erkek olmadığım için mi kurtulmuştum yoksa başka bir sebepten midir? Onu da hala çözebilmiş değilim. Mezarın başında ağlayan annemin yanında heykel gibi duruyorum. Ağzımı bıçak açmıyor. Vakit yatsı namazına yaklaşıyordu. Babamın haberleri dinleme saati. Annem aniden mezarlıktan koşarak ayrılıyor. Orada tek başıma kalıyorum. Bir süre sonra annemin elinde babamın radyosu ile mezarlığa döndüğünü görüyorum.
— Mihemmed Ağam haberleri ne kadar çok sevdiğini biliyorum. Söz bundan sonra her akşam haberleri sana dinletmek için ben ve radyon burada olacağız. Tam Haber saatinde radyoyu açtı.
— Bugün 13 Kasım 1960 Pazar: Suriye’nin Kamışlı kazasına bağlı Amûd beldesinde bir sinemada çıkan yangında 283 erkek öğrenci ve onları kurtarmaya çalışan Mihemmed Seîd Ağayê Dekorî` adındaki şahıs yanarak can verdir. Türkiye’de demokrat partiyi deviren generaller bir birine düştü. Kendi aralarında anlaşmadıkları 14 kişiyi cezaevine kapattı….
Haberler sekiz değişik dilde verildi. Ve ben bütün dilleri anlıyordum. Çok şaşırmıştım. Bu nasıl oluyordu. Bu yangın beynimin üzerinde nasıl bir etki yapmıştı ki bir anda tüm dilleri öğrenivermiştim. Keşke babam sağ olsaydı. Bu dilleri böyle birden öğrenmeme çok sevinecekti. Artık Ona İngilizce bile öğretebilirdim. Bunları düşünürken sağıma soluma bakıyorum annem elinde radyo ile karanlıkta evimize doğru ilerliyor.
Hemen ardından koşup yetişmek istiyorum. Bütün dilleri öğrendiğimi ona haber vermek için. Kalkmaya çalışıyorum ama yapamıyorum. Son bir gayretle kendimi toparlayıp ayağa kalmaya çalışıyorum. Kafamı çarpıyorum. Kafamı çarpmamla beraber bütün sesim ve avazımla anneme bağırıyorum.
— Anneee!
Sesim mezarlıkta öyle bir yankılandı ki. Bütün mezarlıktaki mezarlar her biri birer ev misali gibi ışıklarını yaktılar. Babamın mezarında da bir ışık belirdi. Sonra duvarları genişledi, genişledi sinemanın birkaç katı kadar büyüdü. Babamı görünce şaşırıp kaldım. Eline lambasını alan babama doğru geliyor. Çember şeklinde oturuyorlar. Yıldızlar gibi hepsi ışıl ışıl parlıyor. Bu atmosferden o kadar çok etkilendim ki koşarak babamın kucağına atlıyorum.
— Baba baba inanacak gibi değil ama bütün dilleri anlayabiliyorum. Babam:
— Bunu biliyorum kızım artık bende anlayabiliyorum.
— Neee! Yoksa 283 çocuktan biri de ben miyim?
— Evet kızım. Sen tarihe erkek olarak geçtin.
— …
***
Mahmut Semen
Kızıltepe
23.11.2008
Diğer Hikaye haberleri
- PAYLAŞ
- Tweetle
YORUMLAR (10)
Amude Sineması
Saygı Değer Çevgön Başkanım
Amude sineması olayı ve Kürtlerin başına gelen diğer olayların çoğu eğer İslamiyet’ten önce ki bir dönemde yaşanmış olsalardı. Bunlardan en azından Amude Sineması ve Halepçe Katliamı kısaların Kur’an-ı Kerim kıssaları içinde yer alacağından kuşkum yoktur. Ancak, olayların son peygamberden sonra olması sebebiyle kutsal kitaplara girme şansları artık yoktur. Bu yüzden unutulmasınlar diye, gelecek kuşaklarda haberdar olsunlar diye kaleme aldım ve Kitap olarak yayınladım.
Ama peygamberlik makamının son bulmadığı kâinatın başka gezegenlerinde ki kutsal kitaplarında Amude sineması kısası yer aldığına dair inancım o kadar güçlü ki. Bir gün uzaydan gelecek ziyaretçilerimiz olursa, Amude sineması kısasını görmek için, onlara soracağım ilk soru ve isteğim ‘kutsal kitaplarına göz atma isteğim’ olacaktır.
Bu olayın Allah tarafından nasıl anlatıldığını çok merak ediyorum…
Değerli yorumunuz için çok teşekkürler
Saygı ve selamlar24.07.2018 15:35
Sayın Mahmut hocam.
Yazını okumaya başladım. Yazının ortasına geldim. Kendi kendime dedim yahu bu adam hiç Mihemmed ı Seit Ağa’dan bahsetmeyecek mi? Yazının sonlarına geldim, baktım konu ortaya çıktı. Sevindim üzüldüm. Çünkü eşimin dayıları Çetelı Derbesiye ve Şam’da oturuyorlar. Bu konuyu iyi bilirim.
Hele bununla ilgili gazeller türküler söylenince duyarlı bir insanın dinlemesi o zaman neler his eder neler düşünür. Malum, Yazınızı okudum teşekkür ederim. Ama bu gün bana hüzün ve acılı bir gün yaşatın. Demek ki vesileler hayırlı olur. Zaman ayırıp yazdığın için her gencin bunu okuması ve geçmiş tarihlere göz atması iyi olur, diye düşünüyorum
Saygılarımla
Menduh ÇAKAR
Kızıltepe ÇEVGÖN Başkanı24.07.2018 15:28
Dehşetengizin ötesi hem okunulanlar, hem de yaşanılanlar. Ama bir zulmün karşıtı başka bir zulüm olmaz. O zaman hep aynı kısır döngünün içinde, o zaman hep başka çocukların çığlıklarıyla döner hayat. Asıl gerçek anlamda zor olan, Zulmün kendisinin karşısında durmak. Zulmü yapanların değil. Yoksa zalimden hesap soran bir kahraman olma durumundayken, kendisi zalim olur insanın. Asıl kaçınılası budur.24.07.2018 15:27
SidarCinar
suanki duygu ve dusuncelirimi cumlelere sigdirmak imkansiz24.07.2018 15:26
serhildan_amara
HEWAL İLK ÖNCE ÇOK TEŞEKKÜR BU YAZIN İÇİN SÜPERDİ TÜYLERİM DİKEN DİKEN OLDU VE GÖZLERİMDEKİ GÖZYAŞINI DURDURAMADIM NEDEN KÜRTLER ACI ÇEKİYOR BU ADALET NEDEN KÜRTLERİ GÖRMÜYOR KÜRTLER TARİHLERİ BOYUNCA MI ACI ÇEKECEK TÜM GÜCÜMLE EDİ BESEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE DİYORUM ELBET GÜZEL GÜNLER BİZİ BULACAK TEMENNİSİYLE TEKRAR ÇOK TEŞEKKÜR EDİYORUM HEWAL24.07.2018 15:26
HacoCafto
HEVAL TÜYLERİM DİKEN DİKEN OLDU. BU COCUK KATLİAMINI YENİ ÖĞRENDİM. ŞEHİD NAMIRIN24.07.2018 15:25
bir erkeğin feminist haykırışları
Amude sineması bir hikaye olmakla beraber bir çok alanda incelenebilir nitelikte. Bu siyaset bilimi, sosyoloji olabilir, tarih olabilir özellikle psikoloji olabilir. Hikaye gerçekten değerinin üstünde bir nitelikte kalemine sağlık.. Kendine ve duygularına çok iyi bak
Hekim selamlarımı sana iletmiştir umarım.
vesselam..
slm mamoste24.07.2018 15:24
sarsıldım...
Bu hikâyenin, Kürtçe mi Arapça mı yazıldığını merak ettim. Bu günlerde diğer pek çok yazılmayı bekleyen olay ve konuların yanında, Amûdê hakkında da biraz araştırmaya çalışırken gözlerime ilişti. Yutarcasına okudum. Burkuldum, kendimden bile kaçmaya yeltendim...
Her kim yazmışsa varlığı daim olsun...
Teşekkürler ve selamlar...24.07.2018 15:24
Sevgili Mahmut,
Bu hikaye de en az bir önce(Gençlik Köprüsü) okuduğum hikayen kadar canlı.
kalemine sağlık.
kadirdeniz24.07.2018 15:24
Hikayeyi okurken adeta o hikayeyi yaşadım ve kendimi kaptırdım.Sürükleyici ve kaptırıcı bir etkisi var.Öncelikle filmde vurguladığınız bir kaç nokta dikkat çekici.Toplumda özellikle bizim coğrafyamızda, kadının statüsünü sorgulayan patriarşik sistemi yeren nokta çok hoş.Hele de Zeyneb`in tarihe `erkek` olarak geçmesi iğneleyici bir detay.Cinsiyetçi ayrımların aile,eğitim,kültür ve hatta sinemada kendisine yer bulması ve sizin bu noktaları ısrarla göstermeniz takdire şayan.Toplumdaki ,çok eşlilik,erkek çocuk sevdası,kız çocuklarının aşağılanması gibi konularla bunu işlemeniz de çok hoş.Ve baba Mıhemed seid ağanın o devrimci tutumu,toplumun tabularına başkaldırışı hikayenin lokomotif ögelerinden bir tanesi.Fakat hala kendisinde o devrimi tam olarak gerçekleştirememiş ki Zeyneb`i oğlan olarak görüyor. Ve bana göre hikayenin esas top noktası sinemadaki gösterilen film ve Zeyneb`in o an yaşadıkları. Orada `EMPATİ` vurgusunu sezer gibiyim.Zeynep Cezayirli çocuklarla empati kurarken onları anlamaya çalışırken aslında kendisinin de o çocuklardan biri olduğunun farkına varıyor.Arada ki tek fark Zeynep sinemada, filmde gösterilen çocuklar perdede.O perde bir takım olayların yansımasıyken, aynı durumun benzeri bu kez perdeden çıkıyor gerçekle vücut buluyor.Bu sahne inanılmaz etkileyici hele de Zeyneb`in gözünden anlatılması.Hikayenin sonu ise beklemedim bir şekilde gerçekleşti. Zeyneb`in kurtulduğunu düşünürken ölmüş olduğunu öğrendik.Ve oradaki bir can alıcı nokta daha ; Zeyneb`in öldükten sonra bütün dilleri biliyor olması.Çocuğun rengi dili dini coğrafyası ne olursa olsun büyüklerinin çözemediği meselelerin esas faturası onlara kesiliyor.Ve aslında orada anlıyoruz ki Zeynep tek bir kahraman değil bütün çocukları simgeleyen bir kahraman.Bütün çocuklar Zeynep`te vücut buluyor sanki.Ayrıca babasının da öldükten sonra bütün dilleri bilmesi de tıpkı Zeynep`te olduğu gibi farklılıklarımız olsada acılarımızın, ezilmemizin ve de ölümümüzün ortak olduğunu olduğunu vurguluyor.İşte filmin bu noktası da inanılmaz güzel ve etkileyici.
Benim filmden çıkarttıklarım en azından bu kadar.Çok eleştirilecek bir yanını bulamadım.Siz de takdir edersiniz ki sanatsal eleştiri kültürümüz yok henüz.
29.11.2013 15:22
YORUM EKLE
Misafir olarak yorum yapıyorsunuz. Üye Girişi yapın veya Kayıt olun.
YAZARLAR
ÇOK OKUNANLAR
Haber bulunamadı
