Hayat ne kadar garip değil mi?

E-Posta Gönder

Her gün işe giderken sağımızda solumuzda ne var ne yok görebiliyor muyuz gerçekten. Hemen yolumuzda her gün geçtiğimiz o çok bildiğimizi sandığımız neredeyse her metrekaresini ezberlediğimizi düşündüğümüz yolumuzda bulunan bir ağacın aslında ne ağacı olduğunu dahi hala bilmiyoruz belki de. Yolumuzun üzerinde bulunan ve her gün önünden geçtiğimiz bir evin rengini, belki de dökük penceresini hiç fark etmemişizdir.

Yada kaldırımın kırık taşını hiç fark etmedik aslında. Kapı komşumuzun o tatlı mı tatlı çocuklarının göz rengini hangimiz hatırlıyoruz. Yolda gördüğümüz zaman selamdan başka kendisine bir şey vermediğimiz insanların günden güne değişimini fark edebiliyor muyuz? Ne zaman en yakınımıza sokulmaya çalışan bir kedi yavrusunu sevdik. Ya sokaklarda yaşam mücadelesi veren köpekleri görüp görmezden gelmedik. O kadar dalmışız ki işimize, kendimize en son ne zaman vakit ayırdık. Şu işler ah birini bitirirsiniz bir diğeri başlar hatta biri bitmeden diğeri başlar çoğu zaman. Çekler, senetler, ödemeler, tahsilatlar, peşin satışlar, bitirilmemiş duvarlar, sıvanmamış tavanlar, döşenmemiş fayanslar, kablolar, prizler, hard diskler, kalemler, kitaplar, öğrenciler, sebzeler, gübreler, müşteriler, memnuniyetler, şikayetler, vesaireler vesaireler ve yine vesaireler.

 İşte bizim hayat dediğimiz ne kendimize ne de bir başkasına vakit ayıramadığımız hayatımız. Kime sorsanız para lazımdır nakit olursa gayet iyidir. Herkesin ödemesi gereken borçları vardır. Kimse borçsuz değildir. Nedense darphane hiç durmadan para bastığı halde hala birilerine lazımdır ve onu elde etmek için var gücü ile çalışmakta düşünmekte çalmakta hortumlamaktadır ama bir türlü yetmemektedir. İşte bazılarımıza göre hayat budur. Parası olan mutlu olur(!) para her kapıyı açar çünkü…. Sonra birileri bu adına para dediğimiz şeyi elde etmek için her şeyi kullanmaya başladı insanların elinde tek kalan maneviyat vardı artık o da yok satılığa çıkardılar çünkü artık o da para etmeye başladı artık o da madde oldu maddi oldu maddenin getireni oldu. Paranın saadet getirmediğini, Türk filmlerinin repliklerinden duyduğumuz zaman gülüyoruz sadece.

Eskiden film seyrederken aşka sevgiye ve mutluluğa önem verirdik, onları haklı görür her şeyi madde olan Erol Taş abimize sinirlenirdik, televizyonumuzun karşısında ona dilimize geleni söylerdik belki de. Şimdilerde hilebazlar uyanıklar ve elinde silah sağda solda birkaç kadın dostu olan katiller daha haklı daha karizmatik daha çekici geliyor bize, bazılarımız ucunu kaçırıp onlara benzemeye bile çalışıyorlar.

Katil onlar Allah aşkınıza kime benzemeye çalışıyorsunuz siz?.

Ne yapmaya çalışıyorsunuz?.

Aslında bizim tek bir şeye ihtiyacımız var şöyle kafamızı kaldırıp etrafımıza bakmak. Ama öyle boş boş değil aksine dolu dolu bakmak, kaldırımdaki kırık taşı görmek, her gün yanından geçtiğimiz ağacın yanında durup şöyle biraz oksijen solumak dallarının arasında şarkı söyleyen kuşları seyretmek.

Bize usulca sokulan kedicikler için evden yanımıza aldığımız azıcık ekmeği onlara vermek. Komşu çocuğunu gördüğümüz zaman şöyle biraz onunla konuşmak başını okşamak gözlerinin içine bakıp bu gün ne yapıyorsun diye sorup onu dinlemek.

 Eşimizi çocuğumuzu yanımıza alıp onlara gerçekten vakit ayırmak... O bağımlısı olduğumuz sihirli kutudan uzaklaşmak. Çimlere yatmak yeşille buluşmak... Yeşil yok memlekette diye mızmızlanmak yerine bir ağaç dikmek.

Tarlalarına gereğinden fazla su veren ve yolları bozan çiftçileri uyarmak... İnsanları bilinçlendirmek için bir şeyler yapmak. Her gün yeni beton blokların yükseldiği güzelim memleketimize her gün yeni bir ağaç kazandırmaya çalışmak. Belki de paradan daha mühim olan şeyler bunlardır ve daha niceleri üzerini siz tamamlayın.

Ne dersiniz?….

Muhammed Ali ELALMIŞ