Yeni Akit'i İslam'a Davet Mektupları-3

Evin içinde nasıl hareket ediyorsam, evden dışarı çıktığımda da aynı şekilde hareket ediyorum. Onun için mi, bu “mahalle”de bana, “Dışarıda pijama ile dolaşan deli” muamelesi yapılıyor? 28.09.2012 19:43

3. MEKTUP

Bu size yazdığım son mektuptur. Yorulduğumdan değil; sizleri daha fazla yormak istemediğimden.

Bir de asıl, ben sizinle “fikirler” ve “ilkeler” bazında tartışmak istiyordum, siz ise ısrarla bunu “şahıslar” ve “kimlikler” üzerinden yürütüyorsunuz. Fikirsel ve ilkesel olarak yaptığım bütün hatırlatmalara ya hiç cevap vermediniz, ya da tek cümlelik “Bu konuya girmeye gerek yok”, “Bunu konuşmanın anlamı yok” diyerek geçiştirdiniz. Oysa onlar, sizinle asıl konuşmak istediğim konulardı. Öte yandan, benim için sadece önemsiz birer ayrıntı olan “Şu adam şöyledir”, “Filankes filan tarihte şunu söyledi” gibi hususlarda uzun uzun açıklamalar yaptınız.

Mektuplaşmayı çok seven bir insanım. Ancak bunun her iki tarafa da faydalı olacak ilmî mülahazâlar içermesini tercih ediyorum. Sizinle bunu yapmaya çalıştım ama olmadı; siz yanaşmadınız.

İslamî bir şahsiyetin nasıl olması gerektiği, Müslümanca bir ahlaka sahip olmak için ne tür hasletlere sahip olunması gerektiği ve siyasal anlamda İslamî bir iddiâsı olan bireylerin etnik veya mezhebî sorunlara yaklaşımlarının nasıl olması gerektiği, egemen statükodan ve zûlüm rejimlerinden yana mı yoksa zûlme uğrayan, hakları gaspedilen ve bunları tekrar elde edebilmek için mücadele veren mazlum halkların yanında mı yer alması gerektiğini konuşmak istiyordum sizinle. Konuşmak istediğim konular bunlar olduğu için öyle uzun cevaplar yazdım. Sizinle Yeni Akit Gazetesi’ni veya Ali Bayramoğlu, Hasan Cemal ve Cengiz Çandar’ı konuşsaydım, ya mailinize hiç cevap vermezdim, ya da bir defaya mahsus olmak üzere üç – dört cümlelik bir cevap yazardım; kâfiydi.

Vasatın üzerindeki insanlar, fikirleri konuşurlar. Vasat insanlar, olayları konuşurlar. Vasatın altındaki insanlar ise, şahısları konuşurlar. Şahısları konuşmak, gereksiz ve faydasız tartışmaların içine girmek, bana göre işler değil. Popüler olmak ve daha çok konuşulmak için insanlarla polemik yapmayı, ben elimdeki kaleme yakıştırmam. Bunun yerine insanlara faydalı olabilecek fikrî çalışmalar yapmayı, insanların istifade edebileceği ilmî araştırmalar yapıp bunları sunmayı, daha bir tercihe şayan buluyorum.

Öncelikle anne ve babanız için Allâh’tan râhmet diliyorum. Allâh-û Teâlâ günâhlarını bağışlasın ve onları cennetine kabul etsin. Hastalık bir imtihandır tabiî ki, fakat anne babanın ölümü zor birşey olmalı. Ben henüz tadmadım bunu ama korkmuyor değilim; zirâ anne babam çok yaşlıdırlar, 80’i aşkınlar. Her ikisi de çok hasta ayrıca; memleketteler. Bakmayın genç oluşuma; tam 12 çocuk doğurmuş bir annenin dünyaya getirdiği 11. çocuğum ben.

Öbürlerini hep kız doğurmuş, anam. Bir gün muzipliğim tutmuştu da, şunu demiştim anacığıma: “Öbürlerini hep kız doğurdun da, beni niye erkek doğurdun? Anacığım, keşke beni de kız doğursaydın.” Benim biricik anam, şu cevabı verdi bana: “Oğlum, Allâh’ın her takdirinde bir hikmet vardır. Qûr’ân’da der ki: ‘Sizin şer bildiğiniz şeylerde hayır vardır. Siz bilmezsiniz, Allâh bilir.’ Ben üzülmüyorum seni erkek doğurduğuma, bilâkis şükrediyorum bunun için. Çünkü sen kız olsaydın, kesin evde kalmıştın!”

Tabiî ağzımın payını almıştım ve o günden sonra öğrendim ki, “Bizim şer bildiğimiz şeylerde hayır olabilir”. Dolayısıyla ne zaman ki beni kızdıran, öfkelendiren, mutsuz eden, üzüldüğüm bir olayla karşılaşsam, hiç tınmıyorum, “Vardır bu işte bir hayır” diyor ve metanetimi koruyorum.

Allâh uzun ömürler versin anne babama. Dedem, yani babamın babası vefât ettiğinde, ben henüz dört – beş yaşlarında bir çocuktum. Hatırlıyorum dedemi. Cenazesini yıkayışlarını bile hatırlıyorum; gözümün önünden hiç gitmedi.

Dedem mahallenin delisiydi. Mahallede dolaştığı zaman küçük çocuklar O’nunla alay eder, O’na taş atarlardı. Kovalarlardı dedemi; ceketinin arkasına “kuyruk” niyetine gazete parçaları yapıştırırlardı. Hepsini hâlâ hatırlıyorum. İşin garabeti şu ki, ben de katılırdım o çocukların arasına. Ne bileyim, küçüktüm işte; “Yahu ben ne yapıyorum? Bu adam benim dedem. Bu çocukları engellemeye çalışmam gerekirken ben de onlarla bir oluyorum” diye düşünemiyordum işte.

Bir gün, soğuk bir kış günü (Elâzığ’ın kışı mâlum), dışarıda kar 2 metre, bir sabah kalktık ki dedem yatağında yok. Evimizin dış kapısı ise açık. Her tarafı aradık; dedem yok! Dedeciğim ortadan kaybolmuş! Bir gün, iki gün, üç gün, aradık aradık bulamadık. Günlerce aradık ama bulamadık dedemi.

Bir gece, amcamoğlu bir rüyâ gördü. Rüyâsında dedem, mahallemizin çıkışındaki baraj gölünün içinde, suyun içinden ona eliyle “gel, gel” işareti yapıyormuş. Sabah kalktığında rüyâyı anlattı ev halkına. Jandarmaya haber verdik, rüyâyı anlattık. Jandarmalar geldiler ve baraj gölünün içinden çıkardılar dedemin cesedini.

O kış günü, dışarıda kar 2 metre, geceyarısı herkes uykudayken yatağından kalkıp dışarı çıkmış ve çıplak ayakla hem de, baraja kadar yürümüş o soğukta, 2 metre karın üzerinde. Sonra da o buzlu suya girmiş ve boğulmuş.

Kış mevsiminde ve geceyarısı vaktinde, o kadar uzun yolu yabanî kurtlara hiç denk gelmeden almak, zaten “mucize” gibi birşey. Demek kaderinde, alın yazısında “suda boğularak ölmek” varmış ki, o kadar uzun yolda kurtlar hiç çıkmamış karşısına dedemin.

Dedem sonradan mı aklını yitirip deli olmuştu, yoksa çoktan öyle miydi bilmiyorum ama, üç defa evlenmişti. Evet evet, üç defa evlenmişti. Hani nasıl derler, futbol terimleriyle söylemek gerekirse, “hat – trick” yapmıştı. Ben bu yaşıma geldim abiciğim, şu soruyu hep soruyorum kendi kendime ama cevabını bir türlü bulamıyorum: “Benim dedemin aklî dengesi yerinde olmadığı halde, o deli haliyle tam üç tane kadını idare edebilmişti de, benim aklî dengem çok şükür yerinde olduğu halde, bu aklı başında halimle nasıl oldu da bir tane kadını bile idare edemedim?”

Bu son cevabı biraz geciktirdim; çünkü benim de – sizinkiler kadar kıymetli olmasa da – kendime göre meşguliyetlerim var. Mâlumunuz; Seyahâtname’nin 6. cildini (İran gezisi) ve 7. cildini (Kenya gezisi) aynı anda, dönüşümlü olarak yazıyorum. 5. ciltte (Arnavutluk ve Makedonya gezisi) o kadar sıkışmamıştım ama zaman geçtikçe sıkışıklık artıyor. Bir de söylemesi ayıp, Şeyh Said kitabımı bitirmeye çalışıyorum aynı süre içinde. Allâh nasib eder de tamamlarsam, Şeyh Said ve Kıyamı ile ilgili bugüne kadar yayınlanmış en ciddî kitap olacaktır, inşallâh. Ayrıca sadece son üç gün içinde iki tane ropörtaj verdim. Biri yeni çıkan şiir kitabımla ilgili, diğeri de Suriye olaylarıyla ilgili ve yine Türkiye’deki İslamcılar’ı kızdıracak, sinirden küplere bindirecek şeyler söyledim.

Velhâsıl-ı kelâm, her geçen zaman sorumluluğumuz daha bir arttığı için, daha çok yük alıyoruz sırtımıza. Hani nasıl diyeyim, enine işler yapıp dikine laflar konuşan bizim İslamcı yazar taifesinin o çok sevdiği tabirle, “yoğun gündemlerim ve çalışmalarım arasında”, sizin mektubunuza cevap veremedim.

Dostlarımız gittikçe azalırken, düşmanlarımız da gittikçe çoğalıyorlar. Çünkü “yeni düşmanlarımız”, genelde “eski dostlarımız” arasından. Tabiî, dışarıdan tanışıp da kaynaştığımız “yeni dostlarımız” da yok değil. İtiraf edeyim, “yeni dostlarımız” bizim “eski dostlarımız” kadar sıcak değil, velâkin şu da bir gerçek ki, “yeni düşmanlarımız” da “eski düşmanlarımız” kadar mert değil.

Alıştık gerçi küfür ve hakaretler işitmeye. Muaviye İslamı’ndan başka türlü bir ahlak da beklenemez. Onların dedeleri Ebû Süfyan da böyle küfürbazdı.

Uhud’da bunların ninesi Hind, Peygamber’in amcası Hz. Hamza’nın göğsünü yararak ciğerini çıkarıp kanını içtiğinde başladı bu savaş.

İmâmeti yıkıp yerine hilafet ve saltanatı kurduklarında başladı.

Sıffîn’de önlerine Peygamber’in hânımlarını, mızraklarının ucuna da kanlı gömlekler takıp Hz. Ali’nin üzerine fitne ordularını sürerken başladı.

Ebû Zerr’i Rebeze çöllerine sürerken başladı.

Kerbelâ’da Peygamber’in torunlarını kılıçtan geçirirken başladı.

Hak, Adalet ve Hürriyet ilkelerini ayaklar altında çiğneyip uğursuz saltanatlarını, ırkçı Emevî despotizmini kurarken başladı.

Siz İslam tarihini ve bu coğrafyanın tarihini nasıl okuyorsunuz, sevgili Yeni Akit? Merak ettim.

Emevî ile başlayıp Osmanlı ile devam eden ve bugüne kadar gelen, içinde Çaldıran’dan Kasr-ı Şirin’e, Şeyh Ubeydullâh Nehri Kıyamı’ndan Şeyh Said Kıyâmı’na, Koçgiri Katliâmı’ndan Dersim Katliâmı’na, bütün bu zûlüm ve katliâmları kim yaptı ve bu onurlu başkaldırılar kime karşıydı?

Binbeşyüz yıldır İslam coğrafyasında ne savaşı var, sevgili Yeni Akit? Kim kimi katlediyor ve kimler kime karşı ayaklanıyor?

Bu savaş Muaviye İslamı ile Ali İslamı arasında değil mi?

Bana, “Ateist ve Ermenîler’in yanında niçin durup Müslüman olan Yeni Akit’e karşı çıkıyorsunuz?” diye soruyorsunuz.

Ateistler bize ne yaptılar, sevgili Yeni Akit? Söyler misin; Ermenîler ve Rumlar bize ne kötülük yaptılar?

Binbeşyüz yıldır başımızdan zûlüm kılıcını eksik etmeyen, halkımızı katliâmlara uğratan, anadilimizi yasaklayan, varlığımızı inkâr eden, âlimlerimizi darağaçlarında sallandıran, ormanlarımızı yakan, köylerimizi yakıp yıkan, hep Muaviye İslamı değil miydi?

Ermenîler ve Rumlar bize ne kötülük yaptılar yaaaa, ne yaptılar?!

Roboski’de 34 gencimizin üzerine bomba yağdırıp hunharca katledenler Rumlar ve Ermenîler miydi yoksa Muaviye’nin, Yezid’in soyu mu?

12 bin 211 köy ismini zorla değiştirip masa başında uyduruk Türkçe isimler verenler Rumlar ve Ermenîler miydi yoksa Muaviye İslamı mı?

Benim anadilimi yasaklayan, hâlâ hâlâ “anadilde eğitim” gibi en tabiî ve insanî talebime bile kelepçeyle, katliâmla yanıt veren kim? Rumlar ve Ermenîler mi yoksa Muaviye İslamı mı?

Şeyh Said ve beraberindeki onlarca İslam âlimini, İskilipli Âtıf Hoca’yı kimler ipte sallandırdı? Dersim’de yüzlerce Kürt kızına tecavüz edenler, Koçgiri’de taş üstüne taş bırakmayanlar, camileri ahıra çevirenler, ezanı Türkçeleştirenler, Rumlar ve Ermenîler miydi yoksa Muaviye İslamı mı?

Otuz senedir başörtü ha başörtü diyorsun. Senin kızının başörtüsünü Rumlar ve Ermenîler mi yasakladı, sevgili Yeni Akit? Yoksa “dinsiz” dediğin PKK ve BDP mi yasakladı?

Senin kızının başörtüsünü kim yasakladı, söyler misin bana? Gönüllü koruculuk yaptığın, kapıkulu olmayı marifet sandığın ve toz kondurmadığın bu devletin yasaklamadı mı?

Başörtüsünün hayatın her alanında özgür olması, bütün kamu kuruluşlarında serbest olması için meclise teklif götüren parti, senin “dinsiz” dediğin BDP değil miydi? Ve bu teklife şiddetle karşı çıkıp reddeden, senin “Müslüman” dediğin AK Parti değil miydi?

AK Parti Hükûmeti daha bir hafta önce, Anayasa taslağından “başörtünün serbest olması” maddesini çıkarıp atmadı mı? Vazgeçmedi mi bundan?

AK Parti için Çankaya’da oturan hânımefendinin başörtülü olması yeterliyse ve diğer alanlarda başörtüye gerek yoksa, sen hâlâ hâlâ neyi savunuyorsun, bilmiyorum ki?!

Rumlar ve Ermenîler bize ne yaptılar, canım kardeşim söyler misin, ne yaptılar?

“Sessiz Kalmamak Gerek” kampanyasından çok mu rahatsız oldun? Keşke özel olarak sana karşı değil de, genel olarak ırkçılığa karşı geniş kapsamlı bir kampanya olsaydı bu. Ben başlatmış olsaydım, bu şekil başlatırdım. Bütün aydınları içine alacak şekilde ve sırf bir gazeteye karşı değil, genel anlamda ve her türlü ırkçılığa karşı. Muhatapsız mı kalacaktım sanki? Irkçılar kendilerini biliyorlar zaten...

Peki, böyle bir kampanya olmuş olsaydı, gene de rahatsız olmayacak mıydın? Sen bugüne kadar hangi güzel ve hayırlı çabadan rahatsız olmadın ki, sevgili Yeni Akit?

Son genel seçimler öncesinde, Müslüman hânımlar “Başörtülü Aday Yoksa Oy da Yok” kampanyası başlattıklarında, bundan mı “AK Parti’yi yıpratma çabası” deyip rahatsız olmadın?

Asimilasyon politikaları sonucu isimleri zorla değiştirilip uyduruk Türkçe isimler verilen 12 bin 211 köyümüzün Kürtçe, Lazca, Arapça, Ermenîce, Rumca, Gürcüce ve Çerkezce eski isimlerini geri almak için “Bütün İsimlerimizi Geri İstiyoruz” imza kampanyası başlattığımda, benim öncülük ettiğim ve onlarca İslamî STK’nın desteğini arkama alarak başlattığım bu girişimden mi rahatsız olmadın?

Mazlumder üyeleri Ankara’nın göbeğinde “Roboski’ye Adalet Standı” kurduklarında, bundan mı rahatsız olmadın?

“Anti – Kapitalist Müslümanlar” grubundaki kardeşlerimiz 1 Mayıs gösterilerine katılıp sermayeye karşı emeğin yanında yer aldıklarında ve “Mülk Allâh’ındır” pankartı taşıdıklarında, bundan mı rahatsız olmadın?

O sizin geçen mektubunuzda “Allâh bizleri onlarla birlik etsin” diye dûâ ettiğiniz Müslüman Kürtler, geçtiğimiz Haziran ayında Diyarbakır’da kısa adı Azadî İnisiyatifi şeklinde olan Hak, Adalet ve Hürriyet için Kürdistan İslamî İnisiyatifi’ni kurduklarında, bundan mı rahatsız olmadın? Biz daha inisiyatifin kuruluşunu dahi ilan etmemişken, sizin o “Başbakan’ın uçağına bindiği için aklı da 12 bin m yukarıda olan” başyazarınız bizleri “AK Parti’yi yıpratmak için Ergenekoncular’ın yeni taşeronu” ilan etmişti, yazdığı yazıda. Biz daha kongremizi bile yapmadan! Azadî İnisiyatifi’nin 21 kişilik yönetim kuruluna seçilen isimlerden biri de benim. Şu anda karşınızda o kuruldan bir insan var. Bir şu yüzüme bakın hele: Ergenekoncu’ya benziyor muyum?

Suriye konusunda hükûmetin yalanlarını değil gerçekleri yazdıkları için, örneğin Atasoy Müftüoğlu, Hüseyin Hatemi, Ali Bulaç, İbrahim Karagül gibi isimlerden mi rahatsız olmadın? TV Net’ten mi rahatsız olmadın?

Herkes Hillary Clinton ile ÇAK yapan Davutoğlu’ndan brifing alıp ona göre mi konuşup yazmalıydı yani?

Herkes sizin söylediklerinizi mi tekrarlamalı? Sizin zaten söyleyecek başka sözünüz olmadığı için, o sözleri kendiniz habire tekrarlayıp duruyorsunuz. Bir de üstüne başkalarının bunları tekrar etmesine ne gerek var?

Son mektubunuzda bana diyorsunuz ki, “Onlar ateist oldukları için ve biz de Müslüman olduğumuz için bize saldırıyorlar.”

Emin misiniz? Bu çok ciddî bir iddiâ bence.

O zaman ben şunu sormak istiyorum size: Neden kimsenin Millî Gazete ile veya Yeni Şafak ile bir sorunu yok da, herkesin sizinle sorunu var? Neden kimse Millî Gazete’yle ve Yeni Şafak’la kavga etmiyor da, herkes sizinle kavgalı?

Bu soruyu bir kerecik olsun kendi kendinize sordunuz mu?

Ya da isterseniz, bundan çok çok daha önemli bir soru sorayım size. Eğer düşünürseniz, şimdi soracağım soru, biraz önce sorduğum sorudan çoooook daha ehemmiyetli:

Yıllardır saldırıya uğradığınız halde, 20 senedir birileri size habire taş attığı halde, nasıl olur da bu 20 senelik uzun zaman zarfında bir adım bile mesafe katetmediniz ve nasıl olur da 20 sene önce hangi durumda idiyseniz hâlâ hâlâ aynı durumdasınız?

Başarılı insan, kendisine atılan taşlarla sağlam bir bina inşâ edebilendir. Bakın meselâ bana; inşâ ettiğim ve şu anda içinde oturduğum binanın taşlarını hep hâsımlarım verdiler bana. Beni sevenlerin değil, sevmeyenlerin attığı taşlarla inşâ ettim bu binayı. Bu binayı inşâ etmeye karar verirken ve işe başlarken, elimde bir tane bile taş yoktu; hiçbir sermayem ve gücüm yoktu. Bana atılan her taşı, altına kireç sürerek binanın temeline koydum. Bir taş daha, bir taş daha, bir taş daha...

“Özgürlük”, “adalet” ve “zûlme karşı çıkmak” gibi şeylerden bahsettiğim zaman Türk İslamcılar’dan küfür ve hakaretler işittim; “dostluk”, “kardeşlik” ve “birarada yaşamak” gibi şeylerden bahsettiğim zaman da Kürt İslamcılar’dan küfür ve hakaretler işittim.

Demek ki neymiş? “Bizim şer bildiğimiz şeylerde hayır vardır. Biz bilmeyiz, Allâh bilir.”

Ben ki, öz annemin beddûâsını almış bir insanım. Öyle kolay kolay iflâh olur muyum? Söyler misiniz Allâh aşkına; annesinin beddûâsını alan bir adamın öyle kolay kolay iki yakası bir araya gelir mi?

Annemin beddûâsını almamış olsaydım, benim de iki yakam bir araya gelir, mutlu mesud bir hayat yaşar, yazdığım yazılar okuyucuya “Ne kadar güzel bir dînimiz varmış. Huzur İslam’dadır arkadaş” dedirtir, ben de diğer İslamcı yazarlar gibi bir yazar olurdum. “Diğer İslamcı yazarlar gibi” derken, aşşşaııı yukarı şöyle bişêy yani: “Türkçe imlâ kurallarını dahi bilmeyen, ek olan ‘-de, -da’ ile bağlaç olan ‘de, da’yı biribirinden ayıramayan, yapım eki ile çekim eki arasındaki farkı bilmeyen, edat veya ilgeç denen şeyi hiç duymamış, sürekli kendini tekrar edip duran, yıllar boyunca aynı şeyleri ısıtıp ısıtıp sanki yeni birşey söylüyormuş gibi topluma sunmaya çalışan, kendi ülkesinde mazluma karşı zalimin yanında ama dış dünyada zalime karşı mazlumun yanında, içeride ‘Huzur İslam’dadır’ diyen ama dışarıda ‘Kurtuluş İslam’dadır’ diyen, kendi ülkesinde bırakın silâhı, eline taş alanları bile ‘terörist’ olarak damgalarken, komşu ülkelerde şehir meydanlarını bombalayan, otobüsleri ve resmî binaları havaya uçuran, ele geçirdiği yerlerde insanları apartmanların çatısından aşağı atan, köyleri basıp çocuk – kadın demeden savunmasız insanların boğazlarını kesen, kameralar önünde ‘Allâh-û Ekber’ diye bağırıp tavuk keser gibi insanların boğazlarını kesen canavarlara ‘mücahîd’, ‘özgürlük savaşçısı’, ‘Allâh’ın askerleri’ deyip göklere çıkaran.”

Annemin beddûâsını almamış olsaydım, benim de iki yakam bir araya gelir, mutlu mesud bir hayat yaşar, “namaz kılan ve hânımı da başörtülü” Hükûmetimiz’in ne büyük bir nimet olduğunu yazar, İslamî camiâdaki “kaydeşlerimin” değer verip sevdiği bir yazar olurdum ben de. Hatta ben de “diğer İslamcı yazarlar gibi bir yazar” olsaydım, belki de şimdi Yeni Akit gazetesinde yazıyor olacaktım. Gerçi ben Yeni Akit yazarı olmuş olsaydım, yazılarımı yazdığım köşeye Ali İhsan Karahasanoğlu ağabeyim gibi 15 sene önce çekilmiş fotoğrafımı yapıştırmazdım. Yeni çekilmiş bir fotoğrafımı koyardım köşeme. Çünkü hâlâ genç ve yakışıklıyım. Saçlarım hâlâ kömür gibi siyâh. Gözlerim zeytin tanesi. Kaşlarım kalem (Pelikan marka). Hele hele o yere bakan yürek yakan bakışlarım yok mu? Râhmetli Kemal Sunal’ın bile böyle haşin bakışları yoktu, hamburger çarpsın ki.

Bana yazdığınız mektuplarda sarfettiğiniz bazı sözlerin altını çizmem gerekiyor. Fakat “Bu ülkede, başındaki örtü çıkarılan Müslümanlar, hâlâ devlet dairesinde memur yapılamıyor iken, buna rağmen kimse silâha sarılmamış iken” sözünüzün altını iki defa çizmem gerekiyor.

Ağzınıza sağlık. Çok güzel bir sözdü bu.

Peki, o zaman şu soruyu sormanın bence tam sırası: “Türkiyeli Müslümanlar, kendi devletleri onların kızlarının ve hânımlarının başlarındaki örtüyü dahi çıkarttığı zaman bile, devlet onların namusuna el uzattığı zaman bile eline silâh almayı düşünmemişken, diğer ülkelerdeki Müslümanlar’ı kendi devletlerine karşı savaştırmaya neden bu kadar heveslidir?”

“Türkiyeli Müslümanlar, kendi devletleri anayasada birkaç değişiklik yapmaya kalktığında, az biraz reform yapıp halkın hoşuna gidecek bazı adımlar attığında nerdeyse bayram yaparken, bu konuda devleti en çok kendileri desteklerken, diğer ülkelerdeki devletler halkına reform sözü verdiğinde, halkın hatta bütün taleplerini kabul etmeye razı olduğunu bile açıkladığında, ve hatta hiçbir devlet başkanının yapamadığını yapıp ‘Gelin ülkede seçim yapalım, halk beni değil sizi seçerse çekileceğim ve ülkeyi size teslim edeceğim’ çağrısını bile yaptığı halde, neden “Ne reformu?!! O devrilene kadar silâhlı mücadeleye devam’ deyip habire savaşı kızıştırmaktadır?”

Sakın haa, sevgili Yeni Akit, bununla benim size “silâha sarılma çağrısı” yaptığımı zannetmeyesiniz. Silâhtan ne kadar nefret ettiğimi bir önceki mektubumda anlatmıştım. Ben içerideki davranış biçimi ile dışarıdaki davranış biçimi arasındaki çelişkiye dikkat çekmek istiyorum sadece.

Bu davranış bozukluğu sizce normal midir?

Hadi ben râhmetli dedem gibi “mahallenin delisi” olduğum için kimse sözümü takmıyor diyelim. İyi de, günün birinde aklı başında birileri de çıkıp size sormaz mı; “Sizin devletiniz namusunuza el atarken bile siz silâha sarılmayı düşünmediniz, diğer ülkelerdeki Müslümanlar’a neden tek çözüm yolu olarak ‘silâhlı mücadeleyi’ dayatıyorsunuz?” diye.

İçeride silâhtan bu kadar nefret etmek, dışarıda ise silâha bu kadar tapmak, silâhı bu kadar kutsamak, sizce de bu normal midir?

Sizce de yurtiçinde başka türlü, yurtdışında başka türlü davranmak, bir davranış bozukluğuna delâlet etmez mi?

Meselâ ben öyle değilim. İçeride nasılsam, dışarıda da öyleyim. Cennet vatanımda ne söylüyor ve neyi savunuyorsam, “orda bir köy var uzakta”ya gittiğim zaman da aynı şeyleri söylüyor, aynı şeyleri savunuyorum. Suriye halkı için neyi istiyorsam, Türkiye halkı için de aynı şeyi istiyorum. Filistin için gönlümden ne geçiyorsa, Allâh-û Teâlâ ve 4 büyük melek ve 124 bin peygamber şâhidim olsun, Kürdistan için de gönlümden aynı şey geçiyor. Yanımda Siyonizm’den bahsedildiğinde içimden sessizce hangi “I like the move it move it” kelimelerini söylüyorsam, yanımda Kemalizm’den bahsedildiğinde de içimden sessizce aynı “I like the move it move it” kelimelerini söylüyorum.

Bakın, ben İslamcılar gibi ikiyüzlü değilim; evin içinde “Huzur İslam’da”, evin dışında “Kurtuluş İslam’da” demiyor, orda başka türlü burda başka türlü davranmıyorum.

Evin içinde nasıl hareket ediyorsam, evden dışarı çıktığımda da aynı şekilde hareket ediyorum.

Onun için mi, bu “mahalle”de bana, “Dışarıda pijama ile dolaşan deli” muamelesi yapılıyor?

İbrahim Sedyani
sediyani@gmail.com

Kaynak: http://www.ufkumuz.com