Söz konusu İslâm

PKK meselesinin konuşulduğu, istisnasız her toplantıda, `Barışın dilini kurmalıyız` denilir. Yeni ve farklı bir dil oluşturma ihtiyacında mutabık kalınır. Aranılan dile ulaşılamasa da, mutmain olarak dağılınır.

Öcalan`ın mesajıyla beraber kesinleşen bir şey vardı ki; barışın dili yeni olan bir şey değildi. Müslüman olan ve bin yıllık tarihi ittifaklarını bu esas üzere kurmuş Anadolu ve Mezopotamya`nın evlâtları `İslâm bayrağı` altında birleşecek, hemhâl olacak, barışacaktı:

`Bugün kadim Anadolu`yu Türkiye olarak yaşayan Türk halkı bilmeli ki, Kürtlerle bin yıla yakın İslâm bayrağı altındaki ortak yaşamları kardeşlik ve dayanışma hukukuna dayanmaktadır. Gerçek anlamında, bu kardeşlik hukukunda fetih, inkar, red, zorla asimilasyon ve imha yoktur, olmamalıdır.`

Öcalan,`empati kurmak` veya `toplumu rehabilite etmek` gibi steril deyimlere, Avrupa Birliği hukuku gibi ithal kavramlara başvurmadı.`Gelin helalleşelim, yeniden `biz` olalım` çağrısında bulundu, kardeşlik hukukunu tesis etmeye davet etti.

Yani, Ak Parti`nin yıllardır anlatmaya çalıştığı gibi, `Barışın dili` İslâmdı.

Öcalan`ın mesajı, siyasî emellerine taban bulamayınca, onları Kürt halkının üzerine boca ederek, kendini gerçekleştirmeye çalışan Beyaz Türk büyüklerini fena halde ofsayta düşürdü. Öcalan`ın hayali, nasıl Kürtler ve Türklerin İslâm bayrağı altında birleşmesi olabilirdi? Din vurgusunu Martin Luther King yapıp `Bir hayalim var` dese olurdu ama bu Türkiye`de olacak iş miydi? Sonrası tufan...

İslâm`ı,milliyetçilik ve militarizm gibi toplumun arındırılması gereken zararlı madde gören aydınlarımızın `Laik PKK`ya yaptıkları duygusal sermaye iflas etmişti. İsyan bayrağı çekildi. Çoğunluğu Ak Parti`ye oy veren gayrimüslim vatandaşlar adına endişeler ifade edildi, kendileri için diyorlarsa nâmertlerdi.

Birkaç senedir tekrarlana gelen bir ezberdi. `Kürt gençleri barış istemiyor; barışmak için son kuşağı kaybediyorsunuz.` Fena da korkutmadılar hani. Ancak Öcalan`ın mektubundan sonra anlaşıldıki barışa karşı en çok ayak süreyenler genç Kürtler değilmiş. Bohemiyle enteliyle, akademisyeniyle pop sosyoloğuyla yaşı geçkin Beyaz Türkler cemaatiymiş.

Kendilerinden bir gömlek aşağı olanları, 2007`de, `Türkiye demokratikleşmesin` diye tehlike çanlarını çalıyordu. Şimdi de az biraz daha demokrat kuzenleri, `Türkiye barışmasın`diye çalıyorlar.

BDP Eş Başkanı Selahattin Demirtaş ise `Kimseye eyvallahımız yok`dercesine, barışa beş kala laikçi endişelere gark olan odağa adresini vererek çattı:

`Bazı mesajlar ısrarla çarpıtılmaya çalışıldı. Mektupta yer alan`1000 yıllık İslam bayrağı` ifadesi gibi. O 1000 yıllık hukukta, katliam, zorlama, asimilasyon inkâr yoktur. O hukukun özü budur. Şimdi 1000 yıl önce o topraklarda Kürtler ve Türkler karşılaştıklarında, o toprakları birlikte yurt edindiklerinde, o halkları bir arada tutan şey İslamiyet`ti. Buna atıfta bulunmak niye rahatsız ediyor bazılarını? Bu gerçeği anlamadan, bu ortak köklerimizi anlamadan, hiç kimse kendine `Müslümanım` da diyemez. O mesajda, ortak yaşam hukukunun gerçek kurallarına atıf vardır. Şimdi bazı çevreler, bu gerçeği ilk kez duymuş gibi feveran ediyor. Soruyorum, bunlar Türklerle Kürtlerin ilk kez Cihangir`de mi karşılaştığınıdüşünüyorlar?`

Bunun üzerine Cihangir`den harakiri sesleri yükseldi mi bilmem... Bildiğim, ne Kürtlerin ne de Türklerin, beyaz aydınlarımız endişeli diye ölmeye devam etmeyeceğidir. Süreç ilerledikçe irtifa kaybederek, aynen MHP ve CHP örneğinde olduğu gibi giderek `alakasız` hale gelecekler.

Anlayamadıklarıysa şu: Otuz bin değil, yüz bin insanımız da ölse, Türkiye`nin İslâm`la bağı çözülmeyecek. Yüz yıllık Cumhuriyetin yapamadığını, iki üç ayda yapacak halleri olmadığına göre, ya yol yakınken havlu atıp barışa sahip çıkacaklar ya da tarihin kara kaplı defterinde yerlerini alacaklar.

Ayrıntı ve diğer yazıları için [YeniŞafak]